Στον παππού και στις γιαγιάδες μου
Από τον Ευθύμη Κάλφα
Κοντά στη γειτονιά που μένω υπάρχει ένα μεγάλο γκρι σπίτι το οποίο έχει πολλά λουλούδια στα μπαλκόνια του…Είναι ένα σπίτι στο οποίο μέσα μπορείς να αντικρίσεις ηλικιωμένους ανθρώπους, άλλοτε χαρούμενους, άλλοτε σκεπτικούς, μερικοί από αυτούς είναι λιγομίλητοι, άλλοι δεν θέλουν να μιλήσουν και άλλοι δεν μπορούν. Κάπου εκεί ανάμεσα μπορεί κάποιος να αντικρίσει μια γιαγιά με μακριά μαλλιά η οποία είναι συνέχεια με ένα χαμόγελο στα χείλη και περιμένει… Αυτή την ηλικιωμένη λοιπόν είχα τη τύχη να γνωρίσω και να γίνουμε τα καλύτερα φιλαράκια! Περνούσα μια φορά λοιπόν μπροστά από το γηροκομείο και άκουσα μια φωνή η οποία μου έλεγε:
-«Νεαρέ, συγγνώμη, μήπως μπορείς να μου δώσεις αυτό το βιβλίο λίγο; Είναι ο καλύτερος φίλος μου εδώ μέσα και μου έπεσε καταλάθος» –
-«Βεβαίως» απαντάω εγώ ‘ορίστε’
-«Να σαι καλά παλικάρι μου. Μήπως σε λένε Κώστα; Έχω έναν εγγονό και περιμένω να μου το φέρει ο γιος μου να τον δω επιτέλους αλλά ακόμα να έρθει το παλιόπαιδο»
-«Όχι, λυπάμαι…Εμένα πάντως με λένε Εύθυμη χάρηκα για την γνωριμια.Τι βιβλίο διαβάζετε;»
-«Αυτό το βιβλίο με κάνει παρέα χρόνια τώρα, αν θες να ξέρεις…Μιλάει για μια μάνα που θυσίασε τα πάντα για το παιδί της και αυτό την έκλεισε σε ένα ίδρυμα. Μάλιστα δεν την αφήνει να δει ούτε το εγγόνι της, άκου ιστορία. Να σε ρωτήσω κάτι, μήπως σε λένε Κώστα»
«Τι ειρωνεία» σκέφτομαι από μέσα μου και πριν απαντήσω για άλλη μια φορά πως δεν με λένε Κώστα, βγαίνει μια νοσοκόμα και λέει «Άντε κύρια Αγγέλα, ελάτε μέσα…Ο εγγονός σας θα έρθει άλλη στιγμή» ενώ το χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο στα χείλη της… Από αυτά τα χαμογελά όμως τα σκληρά, τα χαμογελά τα οποία σπάνε κόκαλα, τα χαμογελά που πονάνε και που χωρίς να πεις καμία λέξη τα έχεις καταλάβει όλα…
Οι παππούδες δίνουν πολλά χωρίς να ζητήσουν τίποτα…Το μόνο ίσως που ζητούν αλλά χωρίς να το απαιτούν είναι λίγη παρέα τα απογεύματα και έτσι απλά νιώθουν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι του κόσμου.
Εξάλλου ο ηλικιωμένος, είναι πηγή γνώσης και ιστορίας, είναι απίστευτα όλα αυτά τα οποία μπορείς να συζητήσεις μαζί τους, τα οποία μάλιστα, δεν τελειώνουν ποτέ. Μπορεί να έχουν τις παραξενιές τους, τη περιέργεια τους και τις κυκλοθυμίες τους όμως είναι αυθεντικοί!! Αξιοζήλευτοι και χίλια μπράβο σε όλους αυτούς που ασχολούνται με ηλικιωμένους σε ιδρύματα, κλινικές, βοήθειες στο σπίτι και στα ΚΑΠΗ…Γνωρίζω ένα τέτοιο άτομο και το αξίζουν συγχαρητήρια και για το έργο του και για την υπομονή του!!
Κλείνοντας, θεωρώ ότι άνετα μπορείς να γίνεις φίλος με κάποιον ηλικιωμένο, εγώ πάντως νιώθω ήδη με την γιαγιά-Αγγέλα. Τι και αν δεν με θυμάται πότε και κάθε φορά που τη χαιρετάω γνωριζόμαστε από την αρχή, τι και αν τη μια φορά, με στέλνει στο καλό με την ευχή του Θεού και της Παναγίας και την επόμενη μέρα με στέλνει στο Διάολο μια βόλτα, εγώ τη νιώθω φίλη μου και ας είναι 88χρονων!!!Εξαλλου και στις δυο παραπάνω περιπτώσεις μου δίνει την…ευχή της!!
